10 uur. We rijden net Atlanta binnen op Interstate 85 en nemen de Interstate 285 om het centrum te vermijden. Thyl slaapt, ik zit vooraan naast de chauffeur en Theresa zit met Thyl op haar vaste stek in het midden. Hierna hebben we toch nog ettelijke uren voor de boeg vooraleer we Slidell (en dus de woonplaats van theresa's oma) bereiken. De tocht rond Atlanta verloopt vrij goed aangezien we het drukke ochtendverkeer hebben kunnen vermijden.
De radio speelt luisterverhalen; oude detectieve luisterspelen (Box 13) uit de jaren stillekens waar spanning op de traditionele manier met hammond-orgel muziek wordt aangekondigd *taadaaaa* en overacting een kunstvorm wordt.
Het aantal leuke billboards ligt laag dit jaar. Palm/Treo had er eentje met "conference calls do not give the right to the carpool lane" (ofzoiets) maar daar hield het dan ook mee op. Ik zou moeten beginnen met een lijstje te maken met de staten van de VS en bijhouden wat we allemaal gezien hebben qua licenceplates. Een 'collect them all' zeg maar. De eerste dagen hadden we direct al de twee moeilijkste te pakken; Alaska en Hawai, het voordeel van militaire basissen en militairen die een beetje van overal komen.
We naderen nu Interstate 20 die we zullen nemen tot in Meridian, Mississippi; een afstand van zo'n 262 mijl (als ik op de kaart geen cijfertjes vergat). Even een korte pitstop dicht bij de grens met Alabama. WC break en koffie bijvullen. Toen we wilden betalen voor de koffie bleek het met een 'Merry Christmas' voor niets; ook dát is een onderdeel van de 'Christmas Spirit'.
En hop, we zijn in Alabama en we komen in CST en draaien de klok dus een uurtje terug. We passeren oa. in Anniston, een van de plaatsen waar Nascar wordt gereden en blijkbaar ook waar er een of andere militaire opslagplek is met biochemische wapens uit wo 1 en 2. Alabama gaat maar verder, een lange weg met 2 rijstroken in elke richting en een sliert wagens. Het landschap is groen, rechts en links bomen en struiken en beplanting met een weinig zwerfvuil hier en daar. Nog 41 mijl tot Birmingham en het einde komt nog niet in zicht. De afritten zijn uitgespreid en de Food/Fuel/Motel borden zijn nogal leeg. Redneck country. Thyl heeft het lastig. Hij is wakker en in zo'n autostoel is er bitter weinig te beleven. Ook een rammelaar en een knisperboekje gaan vervelen op den duur.
3.10 uur in de namiddag, we rijden Mississippi binnen en het begint nu echt in te korten. We rijden op Interstate 59 de staat door en gaan naar beneden om de grens met Louisiana over te steken en dan is het nog maar kort voor we Slidell bereiken. Rondom ons zien we nu staaltjes van wat de outskirts van Katrina deden. Bomen liggen geveld, en het maakt niet uit hoe groot ze zijn of hoe klein, het lijkt niet alsof het enig verschil uit maakte, ze liggen plat terwijl enkele meters verder het lijkt alsof er niets aan de hand was. Hier en daar zie je uitgestrekte plekken met boompjes die gegroeid zijn sinds Katrina langskwam. Allemaal ongeveer even hoog; een zichzelf herstellende natuur aan't werk.
Het "Mississippi Welcome Station" voorzag ons van gratis drank en een welkome pitstop. Nu gaan we wellicht in 1 ruk door naar Slidell. 59 Southbound. Op de wegaanduidingen staat nu voor het eerst ook New Orleans aangegeven. Als muziek spelen we een aantal cd's die Tess een paar jaar geleden heeft samengesteld en hier en daar wordt door mij/Tess en mijn schoonvader meegezongen. Bij de vorige stop kocht opa een giraf knuffel. Toen Thyl de giraf zag begon hij er plots een indrukwekkende conversatie mee te voeren naar het voorbeeld van zijn peter. Helaas was de camera te laat om het op beeld vast te leggen :).
Bijna vijf uur. Het begint hier al wat donker te worden. Het is opmerkelijk hoe snel de nacht valt eenmaal je zuidelijker begint te rijden. Voor je't weet is het donker in een tijdspanne van nauwlijks een half uur van helder naar pikzwart. Dit wordt wellicht de laatste tankbeurt voor we aankomen. Iedereen strekt de benen, Thyl krijgt een verse pamper en geniet van een momentje 'niet in de maxicosi zitten'. De parkeerplaats achter het pompstation staat vol met Caterpillar werktuigen. De heropbouw is duidelijk overal bezig. Je ziet tal van bouwprojecten aan de gang in stukken die waren weggeblazen... en dan zijn we nu nog zo'n 100 mijl verwijderd van waar de kern doorkwam. Het is allemaal vrij hallucinant als je er op die manier over denkt. De kracht die nodig moet geweest zijn om deze bomen te ontwortelen of daken af te blazen moet al vrij groot geweest zijn en dan bedenken dat het de buitenkant van de storm is en dus op zich al een vrij zwak punt. Kwart na vijf en mijn keyboard is al aan't oplichten (powerbook keyboards lichten op als het te donker wordt; zodat je kan zien welke letter waar staat). De meter van de wagen geeft 954 mijl en volgens mijn schoonvader zitten we nu op ongeveer een uurtje rijden. We zullen er dan zo'n 9 uur in de wagen op hebben zitten (als we nu niet ergens een paar uur in de file belanden). We rijden nog steeds op de 59 eastbound voor hen die er intussen een kaartje hebben bijgenomen. Misschien dat ik vanavond bij het posten wel probeer een kaartje bij te steken van onze route... het zal er allemaal van afhangen hoe de connectie bij oma is.
Oma weet niet dat we vandaag aankomen. Een kleine voorzorg om er voor te zorgen dat ze vandaag alvast niét de hele dag in de keuken staat om te zorgen dat er een aantal maaltijden klaarstaan voor als we aankomen. De gedachte aan een verblijf van enkele dagen daar doet mijn maag nu al huiveren. Ze heeft nog steeds niet echt door dat wij geen 2 of 3 keuzes per schotel willen; al is het de laatste jaren wel beter geworden dan toen we er voor het eerst waren. Op die manier zit ze ook niet de hele tijd te wachten, al hoop ik wel dat ze thuis zal zijn. Het wordt een emotioneel weerzien. Ze heeft enkel nog maar fotos van Thyl gezien en ze kijkt er zelf erg naar uit. Als we een beetje realistisch willen zijn zal het wellicht de laatste keer zijn dat we oma zien. Haar gezondheid is er erg op achteruit gegaan en haar geheugen is ook niet meer jedat. Telefoonconversaties zijn tegenwoordig op de meeste momenten 3x hetzelfde zeggen zonder dat ze het beseft. Voor zover ik hoorde komt er nog wat familie terug naar Louisiana; een nicht van Tess, een oom en tante uit de buurt... en ik die dacht aan ontsnappen aan familiefeesten. Pech gehad dus.

20.24 -upload tijd - we zitten op dialup (en niet eens 56k) dus de fotos zullen voor later zijn.