On the road again...
Deze ochtend rond 11 uur vertrokken bij oma. Het was een emotioneel afscheid voor zowat iedereen denk ik. Thyl was doodop tegen dan en heeft het eerste deel van de rit dan ook vrij goed geslapen. Tegen 12 uur waren de laatste inkopen gedaan (ijs om dingen in de frigoboxen koel te houden, een laatste po-boy*, koffie, ... ). Zoals u kon lezen op het verslag van de heenrit duurde het ook op de terugrit maar een dik kwartier vooraleer we Louisiana uit en Mississippi in waren; met dat verschil dat we nu wél konden zien waar we reden. Toen we pas in Mississippi waren zagen we langs een kant van de weg een terrein vol met FEMA temporary housing; zeg maar een soort van woonwagens/stacaravans die na Katrina werden gegeven als tijdelijke woning aan mensen wiens woning ofwel helemaal ofwel gedeeltelijk verwoest was.
In retrospect kan je zeggen dat de gevolgen van Katrina nog steeds goed zichtbaar zijn in grote delen van New Orleans en omstreken; gedeeltelijk in stukjes ravage die nog zichtbaar zijn (al is het natuurlijk ook zo dat met een aantal orkanen per jaar het niet noodzakelijk de schuld is van Katrina dat bomen afgeknakt zijn op een bepaalde hoogte), maar meer nog in het feit dat de hele omgeving in heropbouw lijkt te zijn . Winkelpanden, huizen, benzinestations en zelfs stukken in opbouw waarbij staat 'We are coming back'.
Gisteren zijn we langsgegaan in een Mardi Grass winkel (groothandel) om nieuwe dobbelsteenkettingetjes te halen voor SWAMP. Naast dobbelstenen hebben we ook nog wat t-shirts en andere New Orleans dingen meegebracht. Het thema voor Mardi Gras dit jaar is 'After the storm, let there be rainbows'.
Iets na drieën; ik wissel van plek met mijn schoonmoeder om de achterbank in te palmen en te beginnen schrijven aan dit verslag. We rijden nu bijna Mississippi uit om de grote leegte van Alabama in te rijden. Het plan is om nu interstate 59/20 te volgen. Rijden in Alabama is kijken naar veel groen langs de kant van de weg en een continue rij verkeer. Langs de kant van de weg is er hier en daar een stadje maar niets noemenswaardig. Het plan is om vandaag nog Alabama door te rijden en te stoppen ergens in Tennessee; hopelijk rond Knoxville. Morgen zou dan een Alles zal afhangen van het verkeer; misschien heb ik vanavond wél de bandbreedte (en de goesting) om een plannetje te maken en te posten.
Na de kerstdagen is het misschien leuk om een cadeautjes overzicht te maken

Klaas:
Een Palm T|X (met hardcase, keyboard en travel adapter)
Een D&D boek (iets met magic, weet niet meer echt wat)
Een Jeansbroek
Een DVD van Pirates of the Caribbean (met een 'exclusieve' ultimate swashbuckler 10 song CD collection)
Een gravure van Madison Street - New Orleans
Verschillende andere DVD's die oma dubbel had
Een memory stick van 2Gb
Een muziek-cd (dubbel-cd) van Woodie Guthrie

Tess:
Een Acer Laptop
Een draadloze muis
Een Laptop rugzak
Kleren (ik denk een broek en trui maar ben niet zeker)
Een D&D boek (iets met citybuilding of crawling)
Twee fantasy leesboeken
Een zeventien- of achttiende eeuws schilderij van een onbekende schilder met een onbekende mevrouw op (volgens overgrootoma is het Marie Antoinette)**
Een memorystick van 2gb

Voor de minder materialistische dingen geldt natuurlijk het bezoek op zich, het weerzien met oma en de schoonouders, het familiegebeuren en de ontwikkeling van Thyl. Voor dit laatste:

• Het kraaien is er nog maar wordt hoofdzakelijk vervangen door 'dadadadada en aanverwant 'gebabbel'. Voordeel hiervan is dat het veel minder luid is en eigenlijk best schattig.
• Hij is nu al dagelijks 'vast' voedsel aan het eten inplaats van sapjes. Zijn dieet bestaat hoofdzakelijk uit een groot potje babyvoeding, een papfles of twee met fruitsap (appelsap is zijn favoriet) en voor de rest enkele borstinhouden melk. Koekjes zijn leuke speeldingen en hij eet er meestal toch wel 5% van op voor hij de rest over zichzelf, zijn kledij en de omgeving uitsmeert.
• Hij kwijlt ongelooflijk, tot op het punt dat zijn kin en omstreken een beetje geïrriteerd raken van het kwijlen.
• Hij is niet een van die babies die per definitie in slaap vallen als ie in de auto zit. Na verloop van tijd is hij zelfs vrij lastig.
• Hij kan al min of meer blijven rechtop zitten als je hem rechtop zet; van zelf recht komen is er nog niet bij.
• Hij vindt het fijn om in een loopstoeltje te zitten en heeft de techniek al vrij goed onder de knie
• Rechtop zitten is fijn, rechtop staan nog fijner en het lukt erg goed als ie gewoon twee vingers vasthoudt.
• Hij zegt nog steeds geen 'papa' of 'mama'
• Hij houdt van aandacht van mensen die ie niet of weinig ziet en beloont hen prompt met een stralende glimlach; wat de mensen ook meestal leuk vinden.
• Katten zijn leuk, ze hebben een staart en een lijf met veel haar en daar kan je je aan vasthouden; als de beestjes dan weglopen heb je een hand vol haar.
• Drinken uit een glas is geweldig leuk; ook al loopt de helft langs zijn kin naar beneden en zijn zijn slokjes niet echt groot.
• Zelf zijn fopspeen vinden en in zijn mond steken is geweldig; vooral als je je een tiental minuten kan vermaken met elke kant eens te proeven (behalve de kant die gemaakt is om in de mond te gaan).
• De tandjes komen er aan. Bijtringen en andermans vingers zijn het ideale materiaal om alvast de bijtbewegingen mee te oefenen.
• Papa die zingt is leuk (voor even). Papa die gekke bekken trekt en 'bacon' zegt is nog veel leuker; zeker als papa voor de gelegenheid een van Thyl z'n broeken op z'h hoofd zet.
• Als ik het echt niet leuk meer vind kan ik heel wat volume produceren en meestal krijg ik dan mijn zin; of dat nu eten, een verse pamper of gewoon even niet in de auto zitten is.

Half zes. We bereiken Birmingham. Intussen heeft mijn schoonmoeder het stuur overgenomen. Het lijkt er op alsof we de ergste avondspits hebben kunnen vermijden. Gezien de duisternis en de uurzone die we straks ingaan denk ik dat het doel voor vandaag verzet is naar Chatanooga in plaats van Knoxville, tenzij mijn schoonvader er zin in heeft en Thyl rustig is.
Rond tien na half zes (5.40): file rond Birmingham. rond tien voor zes: door de file heen en terug op de 59.
Om zeven uur zijn we weer aan het rijden na een korte stop om te eten. Schoonpapa heeft het stuur weer overgenomen en blijkbaar is het plan nog steeds om langs de andere kant van Chatanooga te geraken (om zo de ochtendspits alvast te vermijden). Straks komen we dus weer in EST en dus op 'slechts' 6 uur verschil met België.
Weinig nieuws te beleven verder. Ik wil trouwens ook de mensen bedanken die me een mailtje stuurden na de laatste post hier. Het was fijn om van jullie te horen na het korte aandringen ;). Dankjewel dus Va, Belle en Liesbet.
9.26: We zijn in Georgia en dus een uurtje dichterbij. We hebben zonet weer volgetankt. Het zou nu niet al te lang meer mogen duren vooraleer we de staatsgrens overschrijden naar Tennessee. Thyl brabbelt vrolijk nadat hij weer even niet in zijn stoel heeft gezeten. Hij geniet van die korte momentjes waarop we plas en tankpauzes nemen en hij even niet moet neerzitten maar door oma (of door mij) wordt vastgehouden. Hij heeft variaties in zijn gebrabbel. Meestal is het stiller in de ochtend en als hij welgezind is en luider als iets hem tegensteekt; dan gaat het van gebrabbel over in een gekrijs en tenslotte in wenen als het echt zijn voeten uit begint te hangen (zoals, jawel, te lang in de auto zitten; laat ons hopen dat hij dat niet heeft bij het vliegen...).
10 uur. We zijn op onze hotelkamer. Hoezee. We zijn gestopt in Cleveland, Tennessee. (zie kaartje)


--

*po-boy: New Orleans en omstreken variant op Club Sandwich. Men neme een half stokbrood alsook sla, tomaten, mayonaise, mosterd, augurken (in schijfjes), ietwat gebakken ajuin, je doet al die groenten op een stokbrood, legt er verschillende laagjes dun gesneden gebakken rundvlees (rosbief in schellekens met veel (!) saus) bij, liefst op een manier dat de saus er langs alle kanten tegelijk afdrupt en je cholesterolteller bij aanblik van dit alles vrolijk begint te lopen) en voilà, u heeft een po-boy.

** Het schilderij hangt al jaren in de logeerkamer van oma. Theresa vond het schilderij al heel lang erg mooi en wou het eigenlijk heel graag nadat oma zou doodgaan. Toen we daar waren deze keer vertelde oma dat we het mochten hebben en aangezien we niet weten of we er nog zullen terug zijn binnenkort en we er niet van uitgaan dat er sowieso een testament zou worden opgemaakt hebben we het zekere voor het onzekere genomen en het schilderij nu meegebracht. Er is veel restauratie en opkuiswerk aan en we weten ook nog niet hoe het in België te krijgen... . Het schilderij op zich zou misschien wel gaan maar de kader (die ook erg mooi en van dezelfde tijdsperiode is) is nogal groot.