Utrecht deel 1

Utrecht, vast een mooie stad maar ik heb er nog niet zoveel van gezien. Gisteren kwam ik hier aan om een cursus van twee dagen te volgen en vandaag heb ik dus voornamelijk doorgebracht met, eens de leerkracht opdaagde (zo'n klein uurtje te laat dankzij verkeersproblemen), het volgen van de cursus.
Het hotel waar ik verblijf is best ok. Op het internet had ik getuigenissen gelezen van mensen die het maar niets vonden, of te rommelig of te lawaaierig maar eigenlijk heb ik daar tot op heden geen last van ondervonden. De kamer is mooi en groot met een geweldig groot ligbad en een heerlijk ontbijt (wat wel mag ook voor de extra kostprijs van 17€.

Na aankomst gisteren heb ik ingecheckt, de wandeling gemaakt naar de cursuslocatie en vervolgens heb ik me even laten gaan in de fastfoodtent next-door... KFC. Gekke KFC als je't bedenkt. Niet eens de mogelijkheid om aardappelpuree te nemen met je kip. Coleslaw en een halve corncob was wél mogelijk, en frietjes uiteraard, maar zelfs voor 'n doorwinterde Belg als ik was frietjes nu niet iets wat ik verwachtte bij KFC. Nu ja, erg hard heb ik 't niet aan m'n hart laten komen. Frietjes dan maar, met van die vreselijke zoete mayonaisse... maar smaken, nou ja, dat deed het wél :-)

Morgen het vervolg van de Joomla Cursus en dan terug naar Brussel, 3 uur treinen. Volgende week nog 'n dagje Utrecht en de week daarna nog 2 dagen. Ik plan toch dat ik es wat tijd moet nemen om de Dom te zien... tenzij ik hier 'n Wendy's fastfoodtent vind... dan zal de Dom wellicht de duimen moeten leggen ;-)

Cornelis Vreeswijk is een van die artiesten die nooit echt groot geweest zijn maar ondanks dat toch een aantal keer voorkomt op de Komplete Kleinkunst Collectie zoals die door de VRT is samengesteld. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik leerde dat hij naast een carrière in Nederland, die niet zo spectaculair was, ook een geweldige carrière heeft gehad in Zweden. Waar zijn Nederlandse liedjes vaak een humoristische, haast kolderieke, inslag haden, heb ik de indruk dat de Zweedse iets serieuzer waren; bitter soms, melancholisch en vol sociaal protest.
Toch zijn ook zijn Nederlandstalige liederen niet van bittere ironie gespeend... waard om eens te beluisteren en uit te lenen bij je volgend bezoek aan een discotheek.

Om het even welke vorm van Geloof is een aanfluiting van het menselijk bestaan; welke vorm van Geloof …dat mag je niet in je huis dulden, in je geestelijke huis; dat moet je verbannen, nou ja, met de grootste hardnekkigheid; Geloof is de dood in de pot, maar dan helemaal, zonder enige kans op toch een sensatie van leven.

-Hugo Claus-

Sunt Lacrimae - Michel Bartosik (1948-2008)

Sunt Lacrimae, misschien wel de meest typerende bundel van Michel Bartosik. Zo pas vernam ik zijn overlijden, vorige vrijdag, een hersenbloeding. En zo voel ik me nu, vol van tranen, van een inwendige verscheurdheid die ik niet onder woorden kan brengen.

Recent werd bij Michel kanker vastgesteld, terwijl hij de dagen naar zijn pensioen minutieus aftelde kwam dit voor de, ex-roker, als een donderslag bij een hemel die wellicht nooit wolkenloos was maar toch altijd helder leek. Ik sprak 'm nog een paar weken geleden. Hij klaagde weinig maar de laatste tijd keek hij toch uit naar het einde van z'n VUB carrière; geplaagd door hervormingen en voortdurende evaluatie en her-evaluatie druk.

Ik had je nog zoveel willen zeggen Michel, liep al weken rond met het idee dat ik je dringend nog eens moest schrijven, je vertellen wat ik niet onder woorden kan brengen, waarom je zo belangrijk bent en was voor me. En eerlijk, ik ken nog steeds het antwoord op die vraag niet. Ik voelde me op een vreemde manier verbonden; misschien was het die eeuwige vorm van melancholie die rond je hing en je op een eigen manier kleur gaf en tekende.

Ik zal je missen Michel, ik zal je schim zien die door de VUB gangen wandelt, ik lees je en hef je het glas in m'n herinneringen.

Zie ook: DE PAPIEREN MAN: Dichter en VUB-literatuurprofessor Michel Bartosik overleden

Vaak gebeurt het dat een collega-blogger, van de Bibliotheca Studentica, relaas uitbrengt van een boek dat ie leest of een nieuwe aankoop. Ik heb dat in het verleden met mondjesmaat gedaan maar ben nu weer eens begeesterd genoeg door een boek om hetzelfde te doen. Anders dan bij hem, geen citaten over het liefdesleven van deze of gene auteur maar een korte inhoud en beschrijving....

Het boek in kwestie:

Nicaise, J. (2006). L'étudiant chahuté: Pérégrinations d'un étudiant de l'ULB durant la Seconde Guerre mondiale. Bruxelles, Memogrames.

In het boek volgen we de schrijver die omschrijft hoe hij de oorlogsjaren doorbrengt als student aan de ULB. Naast een sumiere beschrijving van hoe de eerste jaren verlopen op amoureus vlak, met eerste ontmoetingen en geparfumeerde liefdesbrieven, krijgen we ook een beeld van de invloed van de oorlog, niet enkel op de schrijver maar ook op zijn omgeving, de manier van leven en de cursussen op de universiteit.
Nog voordat in 1942 de ULB besluit dat het beter is om de cursussen te staken dan door te doen onder het toezicht (én onder de controlle) van de bezetter, merken we dat het studentenleven wordt gedomineerd en gemarkeerd door de aanwezigheid van de bezetter op en rond de ULB Campus.

Les bleus n'étaient pas comme aujourd'hui l'objet d'un bizutage incessant. [...] Les crânes rasés qui parcouraient les abords du Solbosh, étaient ceux des soldats de la Wehrmacht.

Er werd inderdaad nog gedoopt in 1941, al gebeurde dit clandestien en verborgen voor 'den duits'. Daardoor wellicht was het aantal gedoopten bij Philo beperkt tot 3. De auteur vermeldt dat het ijskoud was en hij veel te veel gedronken heeft die avond. Verder kwam ie beschilderd en verkleumd thuis, al beschrijft hij ook dat de geur die hij uitstraalde wellicht ook iets te maken had met het feit dat mensen op een afstand van hem bleven.

Naast beelden uit het studentenleven krijgen we ook te zien hoe de armoede en honger de auteur kwellen en hoe hij, bij gebrek aan cursussen op de ULB zich moet behelpen met middenjury examens en zich uiteindelijk inschrijft aan de "Faculté Saint-Louis" om zo aan verplichte tewerkstelling in Duitsland te ontsnappen. Nadien werd hij een van de vele ULB'isten die, met de klak op het hoofd, de cursussen volgden aan de Leuvense Universiteit, maar...

Comme beaucoup d'autres "ULBistes", j'y allais coiffé de ma "penne". Ce n'était pas provocation, c'était une coiffure pratique. [...] Notre penne, à courte visière, était notre couvre-chef naturel.

Verdere hoofdstukken verhalen over de cursussen godsdienst aan de UCL en de manier waarop ULB-studenten daarmee omgingen. Het moet gezegd, dat het eerste jaar in Leuven de ULB'isten waren vrijgesteld van deze -nochtans 'verplichte'- cursus, in een algemene sfeer van wederzijds respect.

Voor de rest van het verhaal (zowat de andere helft van de oorlog) verwijs ik jullie graag naar het boek zelf. Verkrijgbaar online via de website van Memogrames. Een aanrader voor wie wat wil bijleren over de geschiedenis van onze universiteit en zijn studenten tijdens de 2e wereldoorlog; het is bij lange geen hoogstaande literatuur, verwacht u dus ook niet aan pareltjes in de schrijfstijl maar wie weet leert u wel wat bij.

Zo, na vier weken tandartsbezoeken zijn er 3 wijsheidstanden weggehaald, 2 tanden gevuld en tandsteen gereinigd. Een mens zou voor minder content zijn dat die weken voorbij zijn. Ik mag echter niet klagen; het is een goede tandarts, voor zover ik daar een vakkundig oordeel kan over vellen, die alles wat ie doet uitlegt en toont met behulp van een vergrotende spiegel.
Nu zit ik, een tiental minuten na de laatste behandeling, terug in mijn bureau. Dankzij de verdoving voelt mijn mond alsof ik een baviaan ben, al kon ik daarnet in de lift tot mijn voldoening vaststellen dat het gezwollen gevoel ook maar enkel dat is.
Terwijl ik zo in die tandartsstoel lag, een mens moet toch iets doen en ik was bij mijn vorige afspraak al in slaap gevallen en wou dat voorval toch niet herhalen, vroeg ik me af of je als vrijzinnige en atheïst kan geloven in dingen zoals 'het lot' en 'voorbestemdheid'. Zijn sommige dingen 'meant to be' ? Ik weet het niet echt. Instinctief is het antwoord natuurlijk nee, vaneigenst niet, en hoe zou het ook kunnen. En toch, sommige dingen voelen zo goed aan alsof het niet anders kan of mag zijn. Een aanraking, een ontmoeting een innig gevoel voor iemand... maar ach... wellicht is ook dat gewoon iets wat je jezelf wijsmaakt, gebaseerd op eerdere ervaringen, verwachtingen en denkpatronen die bijna archetypisch in het mens-zijn verweven zijn.

Verkiezingen achter de rug. De overwinning van oranje was nog groter dan verwacht, rood force krijgtklappen, blauw blijft, als je de stemmen van LDD meetelt min of meer status-quo. Hetgoede nieuws dat we mogen onthouden is dat ondanks al deze polarisering links en rechts we mogen verheugd zijn dat het Vlaams Belang een zetel verliest. Wellicht gaat die zetel naar deBelang kiezers die nu op Dedecker en konsoorten hebben gestemd. Erg storend in de verkiezingsshow van de VRT vond ik hoe Siegfried Bracke bleef doorhameren op het feit dat hij in de zaal bij de CD&V ettelijke leeuwenvlaggen had opgemerkt; het politiseren van dergelijke symbolen getuigd, mijn inziens, van een beperkte historische kennis en een doorgedreven wil tot zwartmakerij van alles wat Vlaams is; verwerpelijk voor iemand die, als journalist van de openbare omroep, in mijn ogen toch 'neutraal' zou moeten zijn.
Het ergste aan deze uitslag is eigenlijk dat dezelfde trends in Wallonië niét doorgezet worden. Daar krijgt de PS ook klappen en gaat MR zelfs vooruit maar toch zijn er geen drastische verschuivingen. Het wordt nog een zware dobber om aan regeringsvorming te doen.
Op een ander gebied, aan de VUB, ben ik toch weer aan het twijfelen. Ik heb van mijn promotor een voorstel gekregen om nog aan een (kort)project mee te werken, wat me toch nog een paar maand langer zou binden aan de universiteit en me daarnaast ook nog wat voordelen zou opleveren. De dobbelsteen die was geworpen is precies toch niet gaan rollen... we shall see.

De zomer komt er aan. Temperaturen stijgen en eens ze boven de 25 graden gerezen zijn begin ik langzaam te smelten. Het werd dan ook hoogtijd om nog eens mijn haar te laten bijknippen en zodoende voor een iets vlottere afkoeling te zorgen langs mijn hoofdhuid om, en, om er tegelijkertijd ook wat beter toonbaar uit te zien als ik, och God, wie weet, toch es ergens zou mogen op gesprek gaan na een sollicitatie.
Toen ik klein was ging ik naar een kapper die Willy heette. Het was een minuutje of tien wandelen van bij me thuis. In mijn herinneringen was die man voornamelijk bekwaam in het vreselijk pijnigen. Trekken aan haar en vooral, na afloop bij het borstelen en met de haardroger in de hand in vorm leggen, was ie specialist in het met voornoemde borstel en haardroger onzacht tegen mijn hoofd te belanden.
Na enkele jaren kwam er een kapper dichter bij huis en ben ik overgeschakeld op een vlot pratende nonkel of neef van iemand waarmee ik nog in't lager had gezeten, wat dus steevast leidde tot gesprekken over die persoon die ik nog nauwelijks kende, of anders werd een balletje opgeworpen over voetbal, tennis, sport en nog van die weinig inhoudelijke zaken. Zelfs toen ik in Brussel zat ging ik wel eens terug naar huis voor 'n kap-beurt bij Dirk maar na een tijdje ga je ook zover niet meer gewoon omdat het misschien 2 euro uitspaarde (transport inbegrepen).
Tegenwoordig ga ik bij 'Monsieur William', een kapper bij ons in de buurt. Franstalig, zegt weinig en werkt op gezapig tempo door. Monsieur William heeft een aantal dames bij hem in dienst die er voor zorgen dat ik eerst wat achterover mag liggen in een wasbak terwijl ze met hun kundige vingers m'n haar wassen.... een plezier echt waar een mens toch een stukje van opkikkert. De man doet me altijd wat denken aan die andere 'Monsieur William'... maar dat doet wellicht weinig terzake.

De liftdeur gaat open en een studente staat in een veel te kort rokje stationsromannetjes voor te lezen over hoe dokter X verpleegster Y benadert en tenslotte hartstochtelijk be *einde liftrit*
Enkele dagen later gaat dezelfde liftdeur open en zie je flashy geklede studenten zichzelf vrolijk maken en handtekeningen ronselen voor take that of get ready of iets dergelijks.
Voor de buitenstaander zijn deze taferelen vast vrij onbegrijpelijk. Voor de insiders wil dit enkel zeggen dat de tijd van de ontgroeningen zijn aangebroken. Leve de studentikoziteit die dagen van assistenten opfleurt met kortgerokte studentes.

Winter

And the Nobel Prize for peacefullness goes to: SNOW.
Vanaf vandaag kunnen we -eindelijk- zeggen dat het echt winter is geweest dit seizoen. Bij het ontwaken lag de sneeuw reeds zo'n vijf centimeter dik op het balkon. De poezen staarden uit het raam en de wereld leek rustiger dan anders (en die wereld lijkt anders ook al zo rustig bij het ontwaken). Dikke witte vlokken vielen en bleven vallen. Het donkere winter licht is iets minder donker als de sneeuw het weerkaatst en het wit van de daken je kamer binnen schijnt.

Ook Thyl was uitermate gefascineerd door de verandering in het panorama. Hij werd net ietsje meer ingeduffeld vooraleer de wandeling en tramrit naar de crèche aan te vangen. Een muts met oortjes, een winterjas, dikke winterschoentjes en dan nog de 3 lagen babybjorn en mamajas... het enige blote plekje was zijn gezicht waar, toen we buiten kwamen, geen sneeuwvlokken maar eerder iets ijs-achtig op viel, wat de oorzaak was voor het trekken van gekke gezichten; tot hij er in berustte.

De sneeuw knerpt als je door het onaangetaste stuk wandelt langs onze straat. Het samendrukken van verse sneeuw onder je dikke schoenen is een gevoel dat niet te beschrijven is. Ik weet dat 'goesting' werd verkozen tot mooiste Vlaamse woord (al een pak beter dan in Nederland waar 'mama' het haalde) maar ik wil graag een boom opzetten om 'knerpen' als 2e mooiste woord te verkiezen.

De VUB ligt er deze week verlaten bij. Het is 'lesvrije week' en de meeste studenten zijn thuis of gaan skiën of blijven bij dit weer binnen. De sneeuw ligt onaangetast op grote stukken gras en op de esplanade langs de gebouwen. De hitte die van de gebouwen afstraalt zorgt voor een bewandelbaar pad en de technische dienst rijdt, ijverig zout strooiend, rond om ook de andere paden sneeuwvrij te maken. Spelbedervers zijn het.

The Snow Man
Wallace Stevens

One must have a mind of winter
To regard the frost and the boughs
Of the pine-trees crusted with snow;

And have been cold a long time
To behold the junipers shagged with ice,
The spruces rough in the distant glitter

Of the January sun; and not to think
Of any misery in the sound of the wind,
In the sound of a few leaves,

Which is the sound of the land
Full of the same wind
That is blowing in the same bare place

For the listener, who listens in the snow,
And, nothing himself, beholds
Nothing that is not there and the nothing that is.

Eentje voor het nageslacht


Sinte Maarten's avond
De sterre ga mee na Gent
en als ons moeder wafels bakt
dan zit we geirn' in 't rent
waakvier
staakvier
sinte maarten komt alhier
me zinne lange-n arme
warme warme liere
overmorgen sinte lap
'k steke minne buk vul zoetepap
'k steke minne buk vul toarten
ter ere van sinte maarten


Ziezo. een Sint-Maartenliedje uit mijn geboortedorp Moorsele. Now let google cache find it and keep it :)