Vaak gebeurt het dat een collega-blogger, van de Bibliotheca Studentica, relaas uitbrengt van een boek dat ie leest of een nieuwe aankoop. Ik heb dat in het verleden met mondjesmaat gedaan maar ben nu weer eens begeesterd genoeg door een boek om hetzelfde te doen. Anders dan bij hem, geen citaten over het liefdesleven van deze of gene auteur maar een korte inhoud en beschrijving....

Het boek in kwestie:

Nicaise, J. (2006). L'étudiant chahuté: Pérégrinations d'un étudiant de l'ULB durant la Seconde Guerre mondiale. Bruxelles, Memogrames.

In het boek volgen we de schrijver die omschrijft hoe hij de oorlogsjaren doorbrengt als student aan de ULB. Naast een sumiere beschrijving van hoe de eerste jaren verlopen op amoureus vlak, met eerste ontmoetingen en geparfumeerde liefdesbrieven, krijgen we ook een beeld van de invloed van de oorlog, niet enkel op de schrijver maar ook op zijn omgeving, de manier van leven en de cursussen op de universiteit.
Nog voordat in 1942 de ULB besluit dat het beter is om de cursussen te staken dan door te doen onder het toezicht (én onder de controlle) van de bezetter, merken we dat het studentenleven wordt gedomineerd en gemarkeerd door de aanwezigheid van de bezetter op en rond de ULB Campus.

Les bleus n'étaient pas comme aujourd'hui l'objet d'un bizutage incessant. [...] Les crânes rasés qui parcouraient les abords du Solbosh, étaient ceux des soldats de la Wehrmacht.

Er werd inderdaad nog gedoopt in 1941, al gebeurde dit clandestien en verborgen voor 'den duits'. Daardoor wellicht was het aantal gedoopten bij Philo beperkt tot 3. De auteur vermeldt dat het ijskoud was en hij veel te veel gedronken heeft die avond. Verder kwam ie beschilderd en verkleumd thuis, al beschrijft hij ook dat de geur die hij uitstraalde wellicht ook iets te maken had met het feit dat mensen op een afstand van hem bleven.

Naast beelden uit het studentenleven krijgen we ook te zien hoe de armoede en honger de auteur kwellen en hoe hij, bij gebrek aan cursussen op de ULB zich moet behelpen met middenjury examens en zich uiteindelijk inschrijft aan de "Faculté Saint-Louis" om zo aan verplichte tewerkstelling in Duitsland te ontsnappen. Nadien werd hij een van de vele ULB'isten die, met de klak op het hoofd, de cursussen volgden aan de Leuvense Universiteit, maar...

Comme beaucoup d'autres "ULBistes", j'y allais coiffé de ma "penne". Ce n'était pas provocation, c'était une coiffure pratique. [...] Notre penne, à courte visière, était notre couvre-chef naturel.

Verdere hoofdstukken verhalen over de cursussen godsdienst aan de UCL en de manier waarop ULB-studenten daarmee omgingen. Het moet gezegd, dat het eerste jaar in Leuven de ULB'isten waren vrijgesteld van deze -nochtans 'verplichte'- cursus, in een algemene sfeer van wederzijds respect.

Voor de rest van het verhaal (zowat de andere helft van de oorlog) verwijs ik jullie graag naar het boek zelf. Verkrijgbaar online via de website van Memogrames. Een aanrader voor wie wat wil bijleren over de geschiedenis van onze universiteit en zijn studenten tijdens de 2e wereldoorlog; het is bij lange geen hoogstaande literatuur, verwacht u dus ook niet aan pareltjes in de schrijfstijl maar wie weet leert u wel wat bij.