As with so many other things, my mind wanders and comes back to few people that have made a lasting impression on me. I was introduced to Wallace Stevens in several lectures of M. Bartosik, one of the few professors at the VUB that I did not merely like but that I really loved in a way only a pupil can love a professor... an admiration that was deeper than he ever knew or, sadly, could have known.
For weeks before his death I planned to tell him how I felt, how much he had meant to me during my career as a student and how often I thought of his classes or the conversations we had in the hallway, his office or on random occasions and encounters. Conversations that were far too few...
From Wallace Stevens, for Michel...

The house was quiet and the world was calm.
The reader became the book; and summer night
Was like the conscious being of the book.
The house was quiet and the world was calm.
The words were spoken as if there was no book,
Except that the reader leaned above the page,
Wanted to lean, wanted much most to be
The scholar to whom the book is true, to whom
The summer night is like a perfection of thought.
The house was quiet because it had to be.
The quiet was part of the meaning, part of the mind:
The access of perfection to the page.
And the world was calm. The truth in a calm world,
In which there is no other meaning, itself
Is calm, itself is summer and night, itself
Is the reader leaning late and reading there.

Wallace Stevens

Eindelijk Winter...

De gordijnen openen en voor je een landschap zien waar een aantal centimeter sneeuw op de daken, het gras, de bomen ligt; het is erg rustgevend en zorgt ervoor dat je op een andere manier wakker wordt, met meer licht en minder nog in het half-duister van de nacht.

Ook op Thyl heeft de sneeuw een wonderlijk effect. Hij is erg rustig als we naar de creche rijden, vindt het grappig om sneeuw vast te pakken en weg te werpen. Echt sneeuwballen maken zit er nog niet in maar hij snapt het algemene principe, sneeuw is niet om te laten liggen.

Ook dit weekend kon hij er al, even, van proeven toen het enkele uren sneeuwde aan zee en er in de tuin een dun laagje sneeuw lag. Rondwaggelend met zijn tong uit z'n mond om de sneeuw op te vangen, een aardig zicht.

De VUB ligt er in deze dagen vredig bij. De lentevakantie zorgt ervoor dat er nauwlijks studenten aanwezig zijn, het lijkt wel alsof de sneeuw altijd op zo'n momenten wacht om de campus onder te dompelen. Ook vorig jaar waren er nauwlijks studenten toen er volop plaats en tijd was voor sneeuwpret. Voor de mensen die er wél zijn op zo'n moment een uitgelezen kans om enkele foto's te nemen van deze ongereptheid.

Sunt Lacrimae - Michel Bartosik (1948-2008)

Sunt Lacrimae, misschien wel de meest typerende bundel van Michel Bartosik. Zo pas vernam ik zijn overlijden, vorige vrijdag, een hersenbloeding. En zo voel ik me nu, vol van tranen, van een inwendige verscheurdheid die ik niet onder woorden kan brengen.

Recent werd bij Michel kanker vastgesteld, terwijl hij de dagen naar zijn pensioen minutieus aftelde kwam dit voor de, ex-roker, als een donderslag bij een hemel die wellicht nooit wolkenloos was maar toch altijd helder leek. Ik sprak 'm nog een paar weken geleden. Hij klaagde weinig maar de laatste tijd keek hij toch uit naar het einde van z'n VUB carrière; geplaagd door hervormingen en voortdurende evaluatie en her-evaluatie druk.

Ik had je nog zoveel willen zeggen Michel, liep al weken rond met het idee dat ik je dringend nog eens moest schrijven, je vertellen wat ik niet onder woorden kan brengen, waarom je zo belangrijk bent en was voor me. En eerlijk, ik ken nog steeds het antwoord op die vraag niet. Ik voelde me op een vreemde manier verbonden; misschien was het die eeuwige vorm van melancholie die rond je hing en je op een eigen manier kleur gaf en tekende.

Ik zal je missen Michel, ik zal je schim zien die door de VUB gangen wandelt, ik lees je en hef je het glas in m'n herinneringen.

Zie ook: DE PAPIEREN MAN: Dichter en VUB-literatuurprofessor Michel Bartosik overleden

A weekend filled with staring at the rain outside, well,... that and reinstalling my beloved powerbook.

When I got to work on friday my powerbook (G4) had given up all signs of life. Pushing the powerbutton resulted in the frightening noise of a plane that is crashing and very fast on its way down to the ground. A familiar noise unfortunately that it had been making a while ago already so I knew immediately that there was something seriously wrong. Nothing but an apple desktop with that questionmarked folder telling me that a system disk can not be found, so around 9 a.m. I was already on my way from work to home to see if I could perform any black-voodoo-magic on my powerbook to revive that harddisk.
Luckily I had learned from an earlier hdd-failure that my Apple could be booted from an external drive as long as that drive had OSX on it installed. One of the reasons why I like this system. Booting from an external harddrive was not a problem; accessing the internal 80 gigs of information however seemed to be 'not working'; always the noise of the disk trying to spin up but not being able to do so.
The sollution was simple, this baby needed a new hdd if it had to work ever again without having to use an external drive. I called the friendly people at Macline over in City 2 and told them of my problems. Luck was on my side, again, today and they told me I could have my beloved computer back in a couple of hours if I dropped it off there; they only had one more hdd in stock so I rushed over to bring them the patient that needed urgent treatment.
Waiting was awful. I had lunch with my wife, who came in to town when she heared I would be there, and walked around Mediamarkt, Waterstones and other big shops while constantly looking at my phone to see if I did not, per accident, miss any calls from the store to say that I could go and pick up a revived apple. It took them several hours to replace the hdd and try and salvage some information from the hard drive. Unfortunately the latter did not work and the harddrive had officially become no more than a paperweight.
Since the earlier crash in 2006, which had cost me several months of work that were lost, I had fortunately learned to schedule very regular backups of my information. My userdirectory, with all libraries and preferences was saved on a weekly base and often, when I'd be at work, I would run the backup software 'just to be sure'. My last backup dated from right before I left work on thursday evening... a true blessing that was as I may have lost about 3 or 4 mails since then and no documents at all. The only problem is that everything needs to be reinstalled in order to be able to work again. So this is my weekend, while staring at the rain outside, I wait and install and wait some more and restore information, data and applications...
Thank God for backups but a pox on him for hdd crashes.

Verkiezingen achter de rug. De overwinning van oranje was nog groter dan verwacht, rood force krijgtklappen, blauw blijft, als je de stemmen van LDD meetelt min of meer status-quo. Hetgoede nieuws dat we mogen onthouden is dat ondanks al deze polarisering links en rechts we mogen verheugd zijn dat het Vlaams Belang een zetel verliest. Wellicht gaat die zetel naar deBelang kiezers die nu op Dedecker en konsoorten hebben gestemd. Erg storend in de verkiezingsshow van de VRT vond ik hoe Siegfried Bracke bleef doorhameren op het feit dat hij in de zaal bij de CD&V ettelijke leeuwenvlaggen had opgemerkt; het politiseren van dergelijke symbolen getuigd, mijn inziens, van een beperkte historische kennis en een doorgedreven wil tot zwartmakerij van alles wat Vlaams is; verwerpelijk voor iemand die, als journalist van de openbare omroep, in mijn ogen toch 'neutraal' zou moeten zijn.
Het ergste aan deze uitslag is eigenlijk dat dezelfde trends in Wallonië niét doorgezet worden. Daar krijgt de PS ook klappen en gaat MR zelfs vooruit maar toch zijn er geen drastische verschuivingen. Het wordt nog een zware dobber om aan regeringsvorming te doen.
Op een ander gebied, aan de VUB, ben ik toch weer aan het twijfelen. Ik heb van mijn promotor een voorstel gekregen om nog aan een (kort)project mee te werken, wat me toch nog een paar maand langer zou binden aan de universiteit en me daarnaast ook nog wat voordelen zou opleveren. De dobbelsteen die was geworpen is precies toch niet gaan rollen... we shall see.

I'm aware that I have not posted anything for a while now. Maybe it would be better to just end this blog if I can not keep posting to it, maybe it would be better to take away this site and give you back the time that you all spend looking if anything has changed, only to be left with disappointment.
I have finally taken the decision that my time has come to leave my job here at the VUB. I have indicated in my yearly progress that I don't plan to do anything next year and that I am at the end of my ideas on how to evolve my phd in a direction that will be scientifically correct as well as satisfying to myself. We will see how things evolve after this. I am now going to try and find a job with more vigor than I already had, as I need to find something before my final weeks/months at the VUB are over. I want to start working instead of feeling like the only thing I do is sitting at my desk reading papers and writing scientific nonsense.

De liftdeur gaat open en een studente staat in een veel te kort rokje stationsromannetjes voor te lezen over hoe dokter X verpleegster Y benadert en tenslotte hartstochtelijk be *einde liftrit*
Enkele dagen later gaat dezelfde liftdeur open en zie je flashy geklede studenten zichzelf vrolijk maken en handtekeningen ronselen voor take that of get ready of iets dergelijks.
Voor de buitenstaander zijn deze taferelen vast vrij onbegrijpelijk. Voor de insiders wil dit enkel zeggen dat de tijd van de ontgroeningen zijn aangebroken. Leve de studentikoziteit die dagen van assistenten opfleurt met kortgerokte studentes.