Utrecht deel 1

Utrecht, vast een mooie stad maar ik heb er nog niet zoveel van gezien. Gisteren kwam ik hier aan om een cursus van twee dagen te volgen en vandaag heb ik dus voornamelijk doorgebracht met, eens de leerkracht opdaagde (zo'n klein uurtje te laat dankzij verkeersproblemen), het volgen van de cursus.
Het hotel waar ik verblijf is best ok. Op het internet had ik getuigenissen gelezen van mensen die het maar niets vonden, of te rommelig of te lawaaierig maar eigenlijk heb ik daar tot op heden geen last van ondervonden. De kamer is mooi en groot met een geweldig groot ligbad en een heerlijk ontbijt (wat wel mag ook voor de extra kostprijs van 17€.

Na aankomst gisteren heb ik ingecheckt, de wandeling gemaakt naar de cursuslocatie en vervolgens heb ik me even laten gaan in de fastfoodtent next-door... KFC. Gekke KFC als je't bedenkt. Niet eens de mogelijkheid om aardappelpuree te nemen met je kip. Coleslaw en een halve corncob was wél mogelijk, en frietjes uiteraard, maar zelfs voor 'n doorwinterde Belg als ik was frietjes nu niet iets wat ik verwachtte bij KFC. Nu ja, erg hard heb ik 't niet aan m'n hart laten komen. Frietjes dan maar, met van die vreselijke zoete mayonaisse... maar smaken, nou ja, dat deed het wél :-)

Morgen het vervolg van de Joomla Cursus en dan terug naar Brussel, 3 uur treinen. Volgende week nog 'n dagje Utrecht en de week daarna nog 2 dagen. Ik plan toch dat ik es wat tijd moet nemen om de Dom te zien... tenzij ik hier 'n Wendy's fastfoodtent vind... dan zal de Dom wellicht de duimen moeten leggen ;-)

As with so many other things, my mind wanders and comes back to few people that have made a lasting impression on me. I was introduced to Wallace Stevens in several lectures of M. Bartosik, one of the few professors at the VUB that I did not merely like but that I really loved in a way only a pupil can love a professor... an admiration that was deeper than he ever knew or, sadly, could have known.
For weeks before his death I planned to tell him how I felt, how much he had meant to me during my career as a student and how often I thought of his classes or the conversations we had in the hallway, his office or on random occasions and encounters. Conversations that were far too few...
From Wallace Stevens, for Michel...

The house was quiet and the world was calm.
The reader became the book; and summer night
Was like the conscious being of the book.
The house was quiet and the world was calm.
The words were spoken as if there was no book,
Except that the reader leaned above the page,
Wanted to lean, wanted much most to be
The scholar to whom the book is true, to whom
The summer night is like a perfection of thought.
The house was quiet because it had to be.
The quiet was part of the meaning, part of the mind:
The access of perfection to the page.
And the world was calm. The truth in a calm world,
In which there is no other meaning, itself
Is calm, itself is summer and night, itself
Is the reader leaning late and reading there.

Wallace Stevens

Sunt Lacrimae - Michel Bartosik (1948-2008)

Sunt Lacrimae, misschien wel de meest typerende bundel van Michel Bartosik. Zo pas vernam ik zijn overlijden, vorige vrijdag, een hersenbloeding. En zo voel ik me nu, vol van tranen, van een inwendige verscheurdheid die ik niet onder woorden kan brengen.

Recent werd bij Michel kanker vastgesteld, terwijl hij de dagen naar zijn pensioen minutieus aftelde kwam dit voor de, ex-roker, als een donderslag bij een hemel die wellicht nooit wolkenloos was maar toch altijd helder leek. Ik sprak 'm nog een paar weken geleden. Hij klaagde weinig maar de laatste tijd keek hij toch uit naar het einde van z'n VUB carrière; geplaagd door hervormingen en voortdurende evaluatie en her-evaluatie druk.

Ik had je nog zoveel willen zeggen Michel, liep al weken rond met het idee dat ik je dringend nog eens moest schrijven, je vertellen wat ik niet onder woorden kan brengen, waarom je zo belangrijk bent en was voor me. En eerlijk, ik ken nog steeds het antwoord op die vraag niet. Ik voelde me op een vreemde manier verbonden; misschien was het die eeuwige vorm van melancholie die rond je hing en je op een eigen manier kleur gaf en tekende.

Ik zal je missen Michel, ik zal je schim zien die door de VUB gangen wandelt, ik lees je en hef je het glas in m'n herinneringen.

Zie ook: DE PAPIEREN MAN: Dichter en VUB-literatuurprofessor Michel Bartosik overleden

De zomer komt er aan. Temperaturen stijgen en eens ze boven de 25 graden gerezen zijn begin ik langzaam te smelten. Het werd dan ook hoogtijd om nog eens mijn haar te laten bijknippen en zodoende voor een iets vlottere afkoeling te zorgen langs mijn hoofdhuid om, en, om er tegelijkertijd ook wat beter toonbaar uit te zien als ik, och God, wie weet, toch es ergens zou mogen op gesprek gaan na een sollicitatie.
Toen ik klein was ging ik naar een kapper die Willy heette. Het was een minuutje of tien wandelen van bij me thuis. In mijn herinneringen was die man voornamelijk bekwaam in het vreselijk pijnigen. Trekken aan haar en vooral, na afloop bij het borstelen en met de haardroger in de hand in vorm leggen, was ie specialist in het met voornoemde borstel en haardroger onzacht tegen mijn hoofd te belanden.
Na enkele jaren kwam er een kapper dichter bij huis en ben ik overgeschakeld op een vlot pratende nonkel of neef van iemand waarmee ik nog in't lager had gezeten, wat dus steevast leidde tot gesprekken over die persoon die ik nog nauwelijks kende, of anders werd een balletje opgeworpen over voetbal, tennis, sport en nog van die weinig inhoudelijke zaken. Zelfs toen ik in Brussel zat ging ik wel eens terug naar huis voor 'n kap-beurt bij Dirk maar na een tijdje ga je ook zover niet meer gewoon omdat het misschien 2 euro uitspaarde (transport inbegrepen).
Tegenwoordig ga ik bij 'Monsieur William', een kapper bij ons in de buurt. Franstalig, zegt weinig en werkt op gezapig tempo door. Monsieur William heeft een aantal dames bij hem in dienst die er voor zorgen dat ik eerst wat achterover mag liggen in een wasbak terwijl ze met hun kundige vingers m'n haar wassen.... een plezier echt waar een mens toch een stukje van opkikkert. De man doet me altijd wat denken aan die andere 'Monsieur William'... maar dat doet wellicht weinig terzake.

Eentje voor het nageslacht


Sinte Maarten's avond
De sterre ga mee na Gent
en als ons moeder wafels bakt
dan zit we geirn' in 't rent
waakvier
staakvier
sinte maarten komt alhier
me zinne lange-n arme
warme warme liere
overmorgen sinte lap
'k steke minne buk vul zoetepap
'k steke minne buk vul toarten
ter ere van sinte maarten


Ziezo. een Sint-Maartenliedje uit mijn geboortedorp Moorsele. Now let google cache find it and keep it :)