Cornelis Vreeswijk is een van die artiesten die nooit echt groot geweest zijn maar ondanks dat toch een aantal keer voorkomt op de Komplete Kleinkunst Collectie zoals die door de VRT is samengesteld. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik leerde dat hij naast een carrière in Nederland, die niet zo spectaculair was, ook een geweldige carrière heeft gehad in Zweden. Waar zijn Nederlandse liedjes vaak een humoristische, haast kolderieke, inslag haden, heb ik de indruk dat de Zweedse iets serieuzer waren; bitter soms, melancholisch en vol sociaal protest.
Toch zijn ook zijn Nederlandstalige liederen niet van bittere ironie gespeend... waard om eens te beluisteren en uit te lenen bij je volgend bezoek aan een discotheek.

As with so many other things, my mind wanders and comes back to few people that have made a lasting impression on me. I was introduced to Wallace Stevens in several lectures of M. Bartosik, one of the few professors at the VUB that I did not merely like but that I really loved in a way only a pupil can love a professor... an admiration that was deeper than he ever knew or, sadly, could have known.
For weeks before his death I planned to tell him how I felt, how much he had meant to me during my career as a student and how often I thought of his classes or the conversations we had in the hallway, his office or on random occasions and encounters. Conversations that were far too few...
From Wallace Stevens, for Michel...

The house was quiet and the world was calm.
The reader became the book; and summer night
Was like the conscious being of the book.
The house was quiet and the world was calm.
The words were spoken as if there was no book,
Except that the reader leaned above the page,
Wanted to lean, wanted much most to be
The scholar to whom the book is true, to whom
The summer night is like a perfection of thought.
The house was quiet because it had to be.
The quiet was part of the meaning, part of the mind:
The access of perfection to the page.
And the world was calm. The truth in a calm world,
In which there is no other meaning, itself
Is calm, itself is summer and night, itself
Is the reader leaning late and reading there.

Wallace Stevens

Zo, na vier weken tandartsbezoeken zijn er 3 wijsheidstanden weggehaald, 2 tanden gevuld en tandsteen gereinigd. Een mens zou voor minder content zijn dat die weken voorbij zijn. Ik mag echter niet klagen; het is een goede tandarts, voor zover ik daar een vakkundig oordeel kan over vellen, die alles wat ie doet uitlegt en toont met behulp van een vergrotende spiegel.
Nu zit ik, een tiental minuten na de laatste behandeling, terug in mijn bureau. Dankzij de verdoving voelt mijn mond alsof ik een baviaan ben, al kon ik daarnet in de lift tot mijn voldoening vaststellen dat het gezwollen gevoel ook maar enkel dat is.
Terwijl ik zo in die tandartsstoel lag, een mens moet toch iets doen en ik was bij mijn vorige afspraak al in slaap gevallen en wou dat voorval toch niet herhalen, vroeg ik me af of je als vrijzinnige en atheïst kan geloven in dingen zoals 'het lot' en 'voorbestemdheid'. Zijn sommige dingen 'meant to be' ? Ik weet het niet echt. Instinctief is het antwoord natuurlijk nee, vaneigenst niet, en hoe zou het ook kunnen. En toch, sommige dingen voelen zo goed aan alsof het niet anders kan of mag zijn. Een aanraking, een ontmoeting een innig gevoel voor iemand... maar ach... wellicht is ook dat gewoon iets wat je jezelf wijsmaakt, gebaseerd op eerdere ervaringen, verwachtingen en denkpatronen die bijna archetypisch in het mens-zijn verweven zijn.